Woe-be-gotten Grey Skies

Oh Tom, ikinci sınıf yastık öykülerini hangi eyaletin ahırına sığdıracağını çok iyi biliyorsun. Ne kadar dinlesem de orgon enerjisinden başı dönen köy yumurtalarıyla terbiye edilmiş sesini özlemeden edemiyorum, her geçen gün daha çok... Wilhelm Reich'a göre tam bir beden enkazı olduğun bir şeyi değiştirmiyor çünkü sen benim için hala Kathleen Brennan'ın göğüslerine sığmayan bir çocuksun; 'Pazar günü banyosu'ndan sonra el sıkışamadan ayrılmak zorunda kaldığım esrarengiz bir aile dostu, denizin ortasında kendini unutturmuş ahşap bir yük gemisi, 90'lı yılların başında 1. Kordon'dan Konak Meydanı'na yürürken zemin katından üzerime 'rüzgarlı sıcak' çamaşır kokusunun vurduğu otel enkazısın.

Başkası olamayacak kadar uzak bir başkasına ait olan sesini özlüyorum, ne kadar dinlesem de her geçen gün daha çok...