Sinema alanında ve akademik düzeyde kendini aşmak isteyenler, Godard'ın 'Une Femme Mariée' filmindeki Raoul Coutard kadrajlarını 'kısmi dürtüler' üzerinden inceleyip her beden parçasına karşılık gelen kısmi dürtünün Coutard'ın kompozisyonlarını estetik düzeyde nasıl doyurduğu gerçeğine psikanaliz-sinema ilişkisi üzerinden eğilsinler lütfen.
Tezin açılış cümlesi şöyle olabilir:
"Her dürtü, öyle ya da böyle kısmidir; hipotetik-asal bir doyuma göbekten bağlı olan 'arzu'nun tersine, yalnızca ve en kısa yoldan kendini katedebilecek yerel bir doyuma hizmet eder."
Hatta hızınızı alamayıp tezinize şöyle bir başlık atabilirsiniz:
"Kısmi Dürtüsel Enerjinin Godard Estetiği ve Coutard Kadrajları Üzerinden Seksüel Politik Okuması."
Beğenmediniz mi? Peki şu nasıl:
"Une Femme Mariée Filminde Reframe Anlayışı ve Kısmi Dürtüsel Enerjinin Korunumu Yasası."
Daha sofistike bir başlık mı istiyorsunuz?
"En Az Dürtülerim Kadar Kısmi Olan Burnumu Bu İşe Neden Soktum ya da Coutard Kadrajının Kastrasyon Yazgısı"
Ama dinleyin; eğer atacağınız başlık tezinizden daha çok şey söylüyorsa bu işe baştan hiç girişmeyin daha iyi.
Ve yazıyı buraya kadar okuma sabrını gösterip de işbu tezin altını üstüne getirebileceğine inananlar; size son bir öneri daha! Tezinize, örgensel hiyerarşinin ontolojik uzantısı ile kısmi dürtülerin soyut tasarımdan uzak mekanik-maddeci yapıları arasındaki farka bir gönderme olması anlamında Polanski'nin 'Le Locataire' filminden şu alıntıyla başlayınız:
Alıntıdır:
Diyelim kolumu kestin. Şöyle derim, "Ben ve kolum." Öteki kolumu da kestin. Şöyle derim, "Ben ve iki kolum." Diyelim, midemi ve böbreklerimi alıp çıkardın. O zaman da şöyle derim, "Ben ve iç organlarım." Ve şimdi de kafamı kestin diyelim. "Ben ve kafam" mı derim yoksa, "Ben ve vücudum" mu? Kafamın kendine ben demeye ne hakkı var?
Le Locataire, Polanski - 1976
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder