Yalnızca Akordeon'dan oluşan koskoca bir orkestrayı idare etmek, içinde yalnızca kendim olabildiğim bir yaşamı idare etmekten daha kolaydı o yıllarda. Sonra giderek, sırf kafam iki numara küçülsün diye pek çok düşünür (Reich, Althusser vs.) ve düşünceyi (Orgone Energy, Overdetermination vs.) atmak zorunda kaldım zihnimden. Onca düşünceden geriye tek bir kadın kaldı; mucizevi yönetmen Jean Epstein'ın her daim empresyonist refleksiyle uyumlu Gina Manès'in denizden yeni çıkmış hayaleti...
1980 yılına ait terk edilmiş bir çocuk-beden olarak Miss. Manès'in 'omuz plan' heykeline eşlik eden bir orkestra şefi olmaktan onur duyduğumu bilmenizi isterim. Ve sentetik-naif bir kübizm olacaksa plastik tarihimiz, adı şöyle olsun isterim:
"Accordion, 1980"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder