Bu filmi ilk kez 1998 yılında, hem zihinsel ve hem de bedensel olarak oldukça ağır bir kız kucağımdayken izlemiştim. Filmin ortalarına doğru ne bacağımı ve ne de filmi hissedebiliyordum. Sonra bir bahaneyle kızı kucağımdan kaldırdım ve filmi yeniden başa sardım. Neden böyle bir karar verdiğimi anlayamayan kız, bedenimin huzursuzluğundan habersiz olarak bu kez de sağ bacağımın üzerine oturup göğsüme yaslandı. Saçları ucuz muzlu şampuan ve ÖSYM soru kitapçığı kokuyordu. Azimliydi, sinema okumakta kararlıydı. Ancak ben onun kadar güçlü olmadığımdan Isabelle Huppert'in bir kağıda 'Anima, animal, malina' sözcüklerini not aldığı sahnede kızı sertçe kendime döndürüp oturacak başka bir yer bulmadığı taktirde onu evimden kovacağımı söyledim. Neye uğradığını şaşıran kız, oturduğu yerden kalkıp bencil biri olduğumu, kadınları sürekli hayal kırıklığına uğrattığımı ve bunun bedelini ileride çok ciddi bir biçimde ödeyeceğimi söyledi. Sonra da ailevi bir yangında bağcıklarını kaybettiği pembe Converse ayakkabılarını giyerek evden ayrıldı. Onu bir daha görmedim ancak tanrıya şükür, filmi birden çok kereler görme fırsatını bulabildim. Diyeceğim o ki, eğer kucağınız ruhunuzdan sağlamsa bu olağanüstü film için birilerini çağırmanın tam zamanı!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder