Kafanızdaki kadının konumu, kendi düşünce çapınızla doğru orantılı olarak büyür ya da küçülür. Bunun O kadınla doğrudan hiçbir ilgisi yoktur. Siz büyütür, siz yok edersiniz. Merkezi konumda olan, acı çekiyormuş gibi yapan ve ancak böylelikle ruhu besleyebilen 'düşünce'nin kendisidir.
Ağlayış anında bir bebeği ayna ile karşı karşıya getirirseniz, ağlamanın giderek söndüğünü, kendini ağlıyor gören bebeğin, sahip olduğu gerçekliği sahte bir 'rol' dünyasıyla takas ettiğini ve geriye, ağlamayı andıran sentetik bir ses kirliliği bıraktığını görürsünüz. İşte kafanızda özenle yaşattığınız kadından sıyrılma anı, o sentetik sesleri çıkararak acı çekiyor gibi yaptığınız, yani aşık olma itirafını kendinize zikrettiğiniz 'rol' anıdır. Tüm bu süreç içersinde kadının var olabilme olasılığı yoktur; daha önce de var olmadığı gibi...
Aşk, narsizmdir!
YanıtlaSilhımm, olayları bu kadar karmaşıklaştırmadan da yaşayabileceğimi öğrendiğim günden beri daha rahat karmaşıklaştırıyorum.
YanıtlaSilYine de en karmaşık olmayan yorumun oldu dlk...
YanıtlaSil