Sahnede anlatmaya çalıştığım öykünün basit bir öykü olmak dışında hiçbir iddiasının olmayışıyla kamera arkasında yaşadığım gerçekliğin kendi hakikatine rağmen bir 'gerçeklik sürçmesi' olması arasındaki uzlaşmaz kopukluğu aşabilmek pek mümkün görünmüyor. Böylesi bir kaçınılmaz kopukluğun sonucu olarak filmdeki 'tip', kendisi için rüyayla eşdeğer bir paralel evrenin oyuncuları tarafından başarısız bir intihara sürükleniyor. Öyle ki intihar kararının sözde mutlaklığı, gerçeklik evreninin orantısız gücüyle organize bir kaderin oyununu olmaktan kurtaramıyor kendini.
Film çekmek, halihazırda yazılı bir travmayı ite kaka evcilleştirerek onu zoraki bir ölümsüzlüğe mahkum etmekten daha fazlası değil. Kimsenin kendi intiharını dahi tasarlayamadığı ve iradenin yokluğunda kendini karikatürleştiren 'eylem'in ancak ötekinin 'artı eylemiyle' meşru kılındığı bu sinemasal evrenden çokça sıkıldığımı ve utandığımı söylemeliyim.
